- 48 + 1 stroopwafel

In mijn laatste week van mijn vakantie, kan ik jullie vertellen dat het (echt heel) erg goed met mij gaat!
Zoals jullie kunnen lezen ben ik 48 kilo kwijt (vanavond heb ik 1 stroopwafel gehad dus die komt erbij)! En daarbij gaat het super goed. Tijdens mijn 'tocht' komen er telkens nieuwe 'uitdagingen' op mijn pad. Ook deze weken heb ik deze weer mogen ervaren.

Zoals de meeste van jullie weten ben ik iemand die niet op de voorgrond hoeft te staan. Gewoon een beetje achteraan staan is voor mij prima. Drankje erbij, soms wel het grootste woord (maar dan moet de omgeving wel heel vertrouwd zijn), maar lekker mijzelf zijn is toch wel een Margo-ding! Voorheen kon dat ook gewoon, mensen keken niet langs mij af (letterlijk dan), iedereen wist dat ik er was. Maar dat was prima. Nooit moeite mee gehad. Nu....
kijken mensen (letterlijk) langs mij af, niet dat ik al zo dun ben, maar (nog) niet iedereen verwacht mij in deze 'gedaante'! Als ze mij dan al zien dan zegt iedereen dat ik er super uit zie! Natuurlijk doet dat mij goed, heb er dan ook (HARD) voor gewerkt (en nog steeds). Afgelopen weken heb ik veel mensen gezien die mij lang niet gezien hebben. Dus ik heb wat de hemel ingeprezen. Oh heerlijk, maar voor mij ook soms een beetje ongemakkelijk! Ik vind het super als mensen zeggen dat ik er goed/leuk/lekker ect uitzie, maar ik weet mij zelf niet altijd een houding te geven. Dus kom ik een beetje raar over als jij iets van mij zegt, dan weet je dat het misschien toch een beetje onzekerheid is... Ik doe mijn best om er goed op te reageren. Schei er dan nu ook niet mee uit, om te zeggen dat ik er goed uit zie ;-).

Zoals ik hierboven schrijf ben ik druk met het hard werken aan mijzelf. Op de sportschool is mijn rooster omgegooid en aangepast! Niet omdat ik dat zo leuk vindt, maar omdat ik als doel heb, om vooral niet nogmaals onder het mes te  moeten (lees: corrigerende operaties). Dus volle bak aan het sporten! Niet lekker op de fiets/loopband ed, een beetje op het gemak 'mijn ding' doen. Maar gewoon volle bak aan de gewichten, grond-oefeningen ed (zelfs de spierpijn is nu al lekker ;-)). Nu ik dit al een aantal weken vol weet te houden, gaat het mij redelijk af. Sommige oefeningen houd ik nog niet vol, maar ik zie er zeker een stijgende lijn in. Tevens ook mijn 'zwakke plekken' aan mijn lichaam, hier komt gewoon vorm in! Echt zo fijn! Heel blij mee.....

Nu kom ik er achter dat terug op 'de markt' ben. Voorheen stond ik met een man/jongen/kerel te praten en dan kon ik er eigenlijk vanuit gaan dat er niets achter zat. Nou dat is in de afgelopen maanden veranderd. Feliciteer je netjes iemand (omdat daar de tijd voor was) heb ik in 1x een hand op mijn kont! Ja hallo, ik ben al zoveel van mijn kont kwijt, moet ik hem ook nog met iemand delen...... Denk het niet! Nou ja, ik wil hem wel delen, maar NIET met iemand die hem zomaar toe-eigent! Daar heb ik zelf ook nog wat over te zeggen!

Allemaal positief, maar toch wennen......

Nog net geen -40.... zucht

Al 2 weken ben ik aan het wachten tot ik de - 40 aantik, maar helaas het schiet niet op! Mijn lijf staat even stil. Momenteel gebeurt er veel met mijn lijf. Ook dingen die ik  liever niet zou willen, ik heb beloofd om alles te schrijven, dus daar ga ik dan ook voor. 

Ik begin in deze minder leuk! Tijdens het 'voorproces' ben ik er via via achter gekomen dat ik 50% kans had op haaruitval. Ik heb hard gehoopt dat het mij niet zou gebeuren, Maar helaas. Goed 3 maanden geleden is het dan toch begonnen. Eerst dacht ik, het valt wel mee, maar nu is het echt vervelend. Ik  mag niet klagen want er zijn ziektes waarbij je haren geheel uitvallen, en dat heb ik gelukkig niet. Maar het is wel stukken minder geworden (en ik had al zo veel haar :-(). Goed het groeit nog en mijn hoofd is nog bedekt, maar daar blijft het bij. Iedereen (met ervaring) zegt dat het goed komt, dus maar even afwachten. En hoop houden.

Mijn lijf is haar weg aan het zoeken, dat mijn lijf mijn haren eruit gooit is dan ook niet gek. Mijn lijf mist veel, omdat ik minder (lees, meer als genoeg) binnen krijg. Wil mijn lijf alles vasthouden, behalve mijn haar (dat vind mijn lijf niet belangrijk!)!
Tevens is mijn lijf haar positie aan het vinden. Nou ja, ze maar mijn vormen. 

Dat ik nu stil sta met gewicht, blijkt ook niet raar te zijn. Het had al eerder voor kunnen komen, maar het komt bij mij nu pas! Dus ook hierover mag ik niet mopperen! 

Verder gaat het goed. Friet van hierachter, die ik voorheen 2x in de week kon eten, komt nu sporadisch voor. Afgelopen zondag nog gegeten, dan word ik daarna toch weer beroerd. Conclusie: Geen friet van hierachter meer voor Margo. Zo ie zo, na het eten moet ik mij echt even rustig houden. Even op het gemakje blijven zitten en niets doen, is erg goed voor mij. Dan word ik niet beroerd. Teveel eten (voor mij dan) of te snel is allemaal funest. Ik word meteen afgestraft en wordt beroerd. Daar heb ik nu goed mee om leren gaan. Het is ontzettend aftasten geweest, maar ik ben blij dat ik veel ervaringen rijker ben geworden. Lekker gezond heeft nu toch wel mij voorkeur, het is gewoon lekkerder! Wie had vorig jaar verwacht dat ik dat nog eens zou zeggen? ;-)

Het is nu even geleden dat ik geschreven heb. Ik had de -30 al geschreven naar niet op mijn blog gezet, dus dat heb ik net ook even gedaan. Ik ga mijn best doen om vaker iets te schrijven. 

Waar het om draait is dat ik nu 39 kilo lichter ben! Oh dat is zo blij! Om jullie allen mee te laten genieten heb ik hier onder een foto geplaatst over 'mijn verandering' tot nu toe. De linker foto is gemaakt toen ik net 3 dagen met mijn dieet bezig was. Dus er was nog niet heel veel (zeg maar niets af)! 

de andere foto is vorige maand gemaakt! Veel 'kijkplezier'! 

30 kilo verder.... euh lichter...

Jawel, daar ben ik weer! Ik ben er achter (en jullie vast ook al) dat ik niet wekelijk schrijf over mijn 'grote gevecht'. Waarom niet? Euh te druk, zit al zo veel achter de pc, andere bezigheden acht ga zo maar door met smoesjes verzinnen... Maar dat wil niet zeggen dat ik het eens in de paar weken het niet leuk vind om te schrijven over mijn 'grote gevecht'.

Dus nu.... 30 kilo lichter! Het is bijna 4 maanden geleden, in de eerste periode ging het erg snel, nu merk ik dat het afvallen wat trager gaat. Het blijkt normaal te zijn. Mijn gewicht gaat nog steeds naar beneden, maar 1 kilo in de week haal ik niet meer wekelijks. Het gaat gewoon wat trager!

Naar weken (misschien wel maanden) kom ik er achter dat de operatie ook negatieve gevolgen heeft.....
Voorbeeldje, weken geleden ging ik naar lange tijd weer eens met een vriendinnetje op stap. Heerlijk naartoe geleefd, ik wist al helemaal wat ik aan ging trekken. Na mijn schoonheidsritueel kon ik eindelijk mijn jurkje aan, waarvan ik al dagen wist dat ik dat aan zou trekken! Helaas het jurkje paste niet meer.... Grote paniek! En nu??? Het klinkt misschien zielig, maar het is wel iets waarvan ik op dat moment vreselijk kon (lees kan) balen.
Zo ben ik een aantal weken op zoek geweest naar een spijkerbroek. Zoals vele van jullie weten, heb ik graag een spijkerbroek aan. Geweldig hoe deze af (kunnen) kleden! Heerlijk! Maar er was er geen één die een beetje prima zat! Helemaal gefrustreerd raakte ik ervan.
Dat zijn de geestelijk 'kwellingen' waar ze in het ziekenhuis dus over praten, maar wat ze niet kunnen verwoorden. "Daar moet jij zelf achter komen, dat is voor iedereen anders".

Natuurlijk weet ik ook wel dat dit erg positief is en steek ik er ontzettend de draak mee... Maar dit zijn mijn enige negatieve ervaringen. Dus ik kan er niet meer van maken. Ik wilde jullie toch van mijn negatieve ervaring mee laten genieten! Ik hoop van harte dat het hier bij blijft!

Veel eerste keren

Als je weer aan het werk en je leven weer op aan het prikken bent, schiet de log er absoluut bij in. Sorry lezers, dat is niet de bedoeling!
Maar het gaat echt goed! Over 4 weken moet ik mijn eerste streefgewicht behaald hebben. Ik zit daar nu nog 1 kilo van af. Ik wil hier veel vertellen, maar mijn gewicht ga ik nog niet vertellen. Ik ben nu 23 kilo kwijt, mijn streefgewicht is dus inderdaad (voor de rekenwonderen onder ons) 24 kilo! Op het verlies van mijn gewicht ben ik echt heel trots!

Ik ben al een aantal weken aan het sporten in het ziekenhuis. Ook dit gaat goed! Het is zelfs gezellig. Een aantal dikke mensen die het zelfde doel hebben... Afvallen! Oke ik zal wel eerlijk blijven, er zijn ook wel echt zeikers bij. Jonge jonge, zucht steun, gemauw en dan moeten ze nog beginnen met sporten! Ja, daar ben ik dus echt allergisch voor!

De controles is het ziekenhuis waren allemaal goed. Alleen de diëtiste vertelde mij dat ik te weinig at. Dus ik ben meer gaan eten. 's Avonds nogmaals een schaaltje met yoghurt en daarnaast nog een beschuit. Poeh dat is wel veel, maar ik moet natuurlijk blijven eten. Anders krijg ik echt te weinig binnen.

Zoals ik al schreef ben ik ook weer aan het werk. Ben nu al 2 weken full time aan het werk. Dit gaat goed, moet wel goed zorgen dat ik aan mijn slaap kom. Ik ben gewoon heel moe! Maar dat blijkt een leuke bijkomstigheid van de narcose. Nog iets leuks wat ik van de narcose heb overgehouden is dingetjes vergeten. Ach noem het maar op en ik laat het liggen of ik vergeet het mee te nemen. Euh nu is dit zo schrijf vraag ik mij af of ik dit wel van de narcose heb ontvangen ;-).

Nog iets leuk! Ik heb vandaag een broek gekocht! 3 maten kleiner! echt super blij!! Tevens een shirtje erbij gekocht, ook 3 maten kleiner! Echt zo lekker om dat aan te schaffen! Mijn 'oude' broeken zijn echt te groot, zo heerlijk allemaal!

Nou zoals jullie kunnen lezen gaat het super goed! Laatst stond er een stuk in de krant over een 20% van de mensen na deze operatie, dat het daar niet goed mee zou gaan. Nou ik kan jullie verzekeren dat ik daar echt NIET bij hoor!

ps ik zal mij best doen om eerder te schrijven de volgende keer.....

Eerste controle

Afgelopen woensdag mocht ik voor het eerst terugkomen in het ziekenhuis. Om te beginnen bij de Verpleegkundige.
De eerste vraag zoals verwacht... Hoe gaat het met u?
Gelukkig kon ik daar op antwoorden, dat het goed met mij gaat.
Voor mijn 'lange' vragenlijst, heeft de verpleegkundige mijn 'vervelende' hechting verwijderd.
Gelukkig had ik er geen pijn aan, maar de draaitjes waren zo vervelend omdat ze steeds aan mijn broek of shirt blijven hangen. En dat was erg pijnlijk. Dus die mocht verwijderd worden. Ze moesten namelijk oplosbaar zijn, maar echt oplossen deed hij niet. Dus heb ik de oplossing voor hem gezocht ;-)

Het was een kort gesprek, ik denk ook omdat alles goed was. Eten gaat goed, en ik heb geen pijnen. Dus wat wil je nog meer.

Sinds een paar dagen kan ik ook weer mijn spijkerbroek aan. Dat deed veel pijn omdat die precies op een van de wondjes zat. Gelukkig gaat dat nu stukken beter (komt natuurlijk ook, omdat ik al 18 kilo kwijt ben).

De komenden weken moet ik veel naar het ziekenhuis. Zoveel, dat ik er nu al moe van wordt :-).
Maar het is allemaal voor het goede doel!

Het laatste en de eerste keer

In een paar dagen kan er veel gebeuren.
Donderdag heb ik voor het laatst mogen spuiten! Oh dat was een prettig idee.
Ik had spuitvelkjes en soms zelfs blauwe plekken. Dus nu kan ook mijn bovenbeen tot rust komen ;-).
Dag spuit, hopenlijk tot nooit meer....

Hallo eten,
Gisteren heb ik voor het eerst een boterhammetje gegeten! Onder de rooster met wat smeerkaas! Oh dat was lekker. Omdat ik toch zo lekker bezig was heb ik gisteren mijn eerste maaltijd weer gehad. Spinazie met een stukkie vis! Ook weer zo lekker! Heerlijk avond eten! Het ging ook allemaal goed. Het eten moet zo langzaam dat ik een warmhoudt bordje heb. Zodat ik echt op mijn gemak kan eten. Ik heb ook echt zitten genieten. Heerlijk!

Nu is het verder rustig aan opbouwen met eten. Kijken wat mijn maag wel tof vind en wat niet. Ik voorzie zelf weinig problemen. Alleen moet ik echt heel langzaam eten. Das wel echt wennen.....

13 dagen na de operatie

Weer even een kleine up date, hoe het nu met mij gaat.
Het gaat redelijk. Ik heb wat pijn in mijn linker zij. Ik heb mij laten vertellen dat dit komt omdat ze een spier hebben moeten scheuren om het 'nietmachine' binnen te krijgen (klinkt wel heel raar als ik het zo moet beschrijven).

Maar ik mag nog steeds niet klagen. Afgelopen maandag had ik echt een 'vervelende' dag. Maar ja, ik heb eigenlijk nog geen 'vervelende' dag gehad, sinds ik thuis ben. Dus opnieuw mopper in niet.

Het eten wat ik mag eten, gaat super goed. Ik vind het heerlijk wat ik mag eten, maar ik kijk er ook wel naar uit als ik aan het brood mag beginnen.
Mijn eetpatroon op dit moment:
Ontbijt: een schaaltje yoghurt met wat pudding.
Lunch: een beschuitje met 20+ smeerkaas of leverpastij
Tussendoor: Mijn fruithapje (een smoothie van banaan, aardbei en een mango.
Diner: Kalfspastij (door de blender) met een beschuitje.
In de avond: Weer een schaaltje met yoghurt met pudding.
Officieel mag ik 6 x eten op een dag, maar ik ben niet heel vroeg uit bed. Dus die 'misbruik' ik dan ook niet.

Een schaaltje is ongeveer 150 ml. Dus heel veel is het niet. Meestal krijg ik het goed op. Heerlijk. Nu besef ik pas hoe lekker eten is. En echt spectaculair is het nog niet, dus het wordt alleen maar beter :-).

Vorige week zondag had mama een schnitzel, natuurlijk moet ik die even proeven. Hij bleef binnen maar echt een groot succes was het niet. Jammer, toch iets te snel van het goede. Dus nog maar even afwachten met andere dingen. Zoals ik al schreef, brood. Het weekend mag ik het proberen! Zo'n zin in. Dus hopen dat mijn maag het ook prima vind ;-).

Qua medicijnen wordt het ook langzaam minder. Vandaag ga ik voor de laatste keer spuiten. Dat vind ik ook een fijn idee! Nog 1 x en dan ben ik van het spuiten af. Nu de sexy lingerie nog, maar die staat op mijn lijstje als ik bij de verpleegkundige mag komen. jonge wat een kriem die dingen......

Lieve mensen om mij heen!

‘Ziek’ zijn is niet leuk, nu zit er in mijn geval 1 groot voordeel aan. Ik ben omringt met een ontzettend lieve familie-, vrienden- en kennissenkring. Er zijn zoveel mensen die aan mij denken! Dat het mij ontroerd.

Ook van mensen waarvan ik het niet had verwacht (altijd gevaarlijk, iets verwachten…)! Zo ontzettend leuk allemaal. Ik ben er een foto bijgevoegd om jullie mee te laten genieten.

Vandaag kreeg ik wel een hele leuk kaart binnen. Mir, nogmaals dank je wel! Natuurlijk heb ik deze ook toegevoegd. 

Iedereen bedankt! 

Wat hebben ze nu precies gedaan!

Zoals het plaatje links aangeeft, dat is de 'normale' maag met twaalfvingerige darm die uitloopt in de dunne darm. Het eten komt bij het eerste pijltje binnen in de maag en vervolgt dan zijn gang via de pijltjes. 

Bij bij hebben ze plaatje rechts 'gemaakt'. Ze hebben een klein gedeelte van de maag los gemaakt van de grote maag. De kleine maag hebben ze vast gemaakt aan de dunne darm en later komt die samen met de twaalfvingerige darm om samen 'naar buiten' te gaan. Je kan ook in plaatje 2 de pijltjes zien hoe het eten nu door mijn lijf gaat. Het eten komt niet meer in de grote maag, maar loop via de dunnen darm meteen weg. 

Hopelijk is het voor iedereen een beetje duidelijk! Zo niet, kunnen jullie altijd vragen stellen. 

4 dagen later....

Ja ik leef nog! Zie je wel, toch familie van het onkruid. ik weet niet of ik alles in 1x kan typen maar ik ga jullie in ieder geval vertellen dat het goed gaat. Ik ben nu al zo trots op mijzelf. Maar ik zal jullie deel uit laten maken van mijn afgelopen dagen!

Vrijdag, DE dag. Heel relaxed naar het ziekenhuis gereden met mama, nergens last van. Totdat stoere Margo de afdeling op kwam lopen. Daar apart gezet voor een laatste opname gesprek.Ja hoor, daar komen de waterlanders. Net zoals onmacht, overmacht en boosheid worden echte zenuwen en spanningen ook waterlanders. En ik heb vrij dag hele waterpartijen gecreeerd.
Na het gesprek rusig op mijn kamer zitten en wacht tot het 13.45 uur is. Beetje rustig geworden van al het gedoe. Komt er een zuster om 12.30 uur mijn kamer binnen 'rennen': "Mevrouw Scheuermann de OK heeft gebeld, ze wachten al op u"! Oei, gaf geven, omkleden in een 'schattig'blauw euh doekje wat door moet gaan voor een hemd en ontzettende sexy lingerie (lees: witte kousen tot in de lies tegen trombose). Nou in bed en daar ging ik. Ik werd ook meteen mee genomen en naar de OK gebracht, natuurlijk samen met mijn waterlanders. Die hebben wij tot aan de OK niet alleen gelaten.

Het eerste wat ik mijn herrinner is dat ik op mijn kamer al terug ben, en dat ik ontzettend moet plassen. Dus bellen, komt een verpleegkundige mij helpen. Ja zitten? Hoe moest dat ook al weer? Hij mij geholpen, wordt ik overspoeld door een ontzettende golf van misselijkheid. En daar zit je dan op je bed, niet in staat om op te staan en je moet plassen! Ik heb een verpleegkundige nog nooit zo hard zien lopen om een postoel te halen. Maar alles was nog droog en ik zou daaran gewoon terug in bed kunnen, maar..... Van mijn favo verpleegkundige (ik was toen nog onder invloed, dus het is geen eerlijk oordeel) moest ik min 10 min op de bed rand blijven zitten om verdere misselijkheid voor te blijven. Oh wat duren die 10 min lang. Ik zat gewoon zittend te slapen, maar ik zat wel. Hij kwam naar een aantal min kijken hoe het ging. Toen vond hij mij zo zielig omdat ik zat te slapen, dat ik mocht gaan liggen. Oh goddank! Daarna ging ik telkens beter. Aangezien ik ook nog spacekousen (zijn: een soort kussenkousen die zich om je been, opblazen en de lucht er weer uitlaten. Dit been voor been. Met een lekker hard werkend motortje aan het uiteinde van mijn bed) aan had, kon ik niet alleen uit bed. De conclussie van dit was dat ik elke 2 uur kon bellen omdat ik moest plassen. Hoezo irritant?

Zaterdag ging het al stukken beter, van mijn spacekousen had ik afscheid genomen! Dus ik kon alleen uit bed. Samen met Henk. Henk heeft mij overal bijgestaan. Hij hield mijn infuus vast, en niet veel minder belangrijk mijn morfinepomp! Hij stond mij bij als ik moest plassen en stond altijd naast mij bed! Oh zonder Henk was dit mij niet gelukt! Bedankt Henk!
Zaterdagavond ging het mis. Mijn infuus was 'vastgelopen'. Geen idee hoe dit in vaktermen heet! Conslussie er liep niets meer door. Ik had al aangegeven dat ik super beroerd was geworden, maar wij waten niet zo slim om naar de doorloop van mijn infuus te kijken. Er kwam niets meer in mijn lijf terrecht. En als je niets mag eten laat staan drinken dan is dat toch wel heel belangrijk! De verpleeging is bijna 3 uur met mij bezig geweest. In eerste instantie om een nieuwe infuus te prikken (ik had hier voor de OK al 2 blauwe plekken van). Daarna om alles weer goed aan te sluiten, en toen wilde mijn morfinepomp niet meer dicht. Die moet opslot anders mag/kan je beze niet gebruiken (he wat jammer nou!). Om 22.30 uur kon ik eindelijk gaan slapen! Kei kapot van al het gedoe rond mijn bed.

Zondag stukken beter en eindelijk mocht ik mijn eerste glas water drinken! Daarna een koppie thee. En om 12,00 uur mocht ik voor het eerst iets eten. Een bakje met yogurt en pudding. Oh heerlijk! Daarna zag ik de voedingsassistenten maar al te graag komen. Daarna was het een beschuitje met 20 + smeerkaas. Maandag, weer heerlijk een puddingkje. Daarna...... Naar huis!

Klaar met werken

Dinsdag naar het ziekenhuis geweest, voor een fittest. Ik had vooraf de grootste lol, ik ken natuurlijk de fittest vanuit justitie! hahaha de shuttelrun, zie je het al voor je? Al die dikke mensen richting de piepjes! Ik vond hem zelf erg grappig. Maar het was gewoon lopen en krachttesten! Helemaal prima en opnieuw met vlag en wimpel door.

Vandaag mijn laatste dag gewerkt. Het komt nu echt heel snel dichtbij!
Ik merk aan mij zelf dat ik emotioneel ben. Nu ben ik al een emomuts (en dat is echt waar!), maar vandaag heb ik zo'n raar emotioneelgevoel.
Voorbeeldje, mijn lieve collega's hadden een kaartje voor mij geschreven, ik heb het maar half gelezen (sorry dames). Thuis kon ik het pas goed lezen. de tranen stonden in mijn ogen.
Daarna in de auto weer reuze rustig geworden. Net belt mijn dinnetje en dan is het net of het nog weken duurt, maar dat is toch echt niet!

Vandaag zondag 6 januari 2013

Vandaag heb ik al verschillende dagen (met dieëten en medicijnen) achter de rug.
Mijn dag ziet er voortaan iets anders uit. Buiten het feit dat ik mij nu wel 'mag' druk maken over de operatie. Moet ik mij ook druk maken over het feit dat er verschillende medicijnen niet samen mogen! Sommige niet met eten en andere op tijd en plaats (oke plaats minder) :-). zucht.. Wat een gedoe! Daarnaast mag ik maar 3 x per dagen eten, modifast! Altijd lekker ;-(.

Conclussie: goed beroerd!

Daarnaast moet ik de komende operatie gaan verwerken! Klinkt raar maar ik had echt al dingen in mijn hoofd zitten. 1 gezellig etentje met al mijn dinnetjes om het nu echt te sluiten! Andere stomme kleine dingen: muziek op mijn tablet zetten, nieuwe telefoon leren kennen, achter eboeken aan voor op mijn tablet en een blog schrijven (wat ik dus nu ook snel gedaan heb) ect ect. Daar had ik dus 3 maanden voor. Maar ja, nu in 1 week alles regelen!
Ik had toch nog niets te doen...........

HET telefoontje

Tijdens voorgaande tijd heb ik meegekregen dat ik mij nog niet druk moest maken! Er was een wachtlijst van 2,5 - 3 maanden! Oh, nergens druk om maken! Dat kan ik wel met zo'n waachtlijst! Want het is eerst Carnaval!

Woensdag 2 januari 2013. Een gezellige dag in Den Haag, voorstelling Soul Sister. In de ochtend word ik gebeld door de casemanager. Er was een plekkie vrij gekomen.
mijn gedachte: oei oei daar gaat mijn carnaval! Ik wil best thuisblijven met carnaval, maar wel THUIS en niet in het ziekenhuis (toch nog maar eens langs die psycholoog).
Euh ja was mijn reactie. Casemangers: "volgende week vrijdag is een plekje vrij, en aangezien bij jou allen uitslagen goed zijn en jij verder nergens 'last' van hebt. Ben jij de persoon boven aan de lijst".
oh schrik! Oh en hoe moet dat dan? Medicijnen? Dieet? Werk? Oh werk, das wel heel snel?En weer met beide voeten op de grond.
Ik: "euh ja hoor is goed! hoe moet dat dan met medicijnen ed"? Er waren geen problemen  ik kon donderdag gewoon beginnen met medicijnen, dieeten en voorbereiden.
Na verschillende uren gestuiterd te hebben in de auto (gelukkig zou mama rijden) en een super gezellige dag. Afgesloten met verschillende lekkere dingen. Appeltaart met slagroom! Afsluitend met een heerlijk etentje met wat wijntjes in de regio!

Dag eten, alcohol en alle lekkere dingetjes....

KOM MAAR OP DIEET!

Gesprekken in het ziekenhuis

De info-ochtend heeft plaats gevonden. Een ochtend met een gezellige groep dikke dames, luisteren naar casemanagers en een van de artsen.

Woensdag 19 december 2012 ben ik naar het ziekenhuis geweest. Heel de dag om gesprekken te voeren. We beginnen een hele ochtend met gesprekken. Eerst naar de medische psycholoog. Daar heb ik mij wel echt zorgen om gemaakt! Maar het viel reuze mee. Eerlijk en ook wel gezellig met de psycholoog! Na een half uurtje gekletst te hebben mocht ik een route (zo werken ze in het ziekenhuis) verder.
Op naar de dietiste. Omdat ik zo direct was bij de psycholoog, was ik heel snel klaar. Dan moet je toch ergens je half uurtje inhalen. Dus een half uur met de gezellige groep van de info-ochtend zitten wachten. Daar heb ik mij toch wel moeten verantwoorden. Hele verhalen vertellen over het eten, om honger van te krijgen :-).
Volgende gesprek, de fysiotherapeut. Strenge dame die ook van alles wilde weten. Zucht, als het nu andere vragen waren dan haar voorgangers. Op naar de fietstest! Ik dames al zien terug komen van deze test (tijdens mijn extra half uur in de wachtkamer). Ik had een of andere vette beproeving verwacht. Ach een simpelen test op een fiets, met elke min een verhoging van het niveau. Prima te doen, daar kwam ook de strenge fysiotherapeut om de hoek kijken, ze stond mij aan te moedingen alsof haar leven er vanaf hing! Wel erg leuk, dit zijn de mensen waar ik graag mee werken!
Even bijkomen in de waachtruimte en op naar de casemanager!
Een lieve dame (tevens ervaringsdeskundige), en weet dus waar ze het over heeft. Vragen? euh nee? Nou ja... Eentje. Ik heb gehoord over veel haaruitval, kunt u mij daar meer over vertellen?
Ja dat kon ze. Bij de helft van de patienten komt ernstig haaruitval voor. Als tip meegekregen, zinc slikken! Dus ook maar opschrijven! Dat was het. Nu gaan lunchen in de kantine.

Die kantine straalt ook een en al gezelligheid uit, ze zijn daar aan het verbouwen en alles is oud! Maar goed, toch gezellig gezeten met alle 'dikke' dames en heren.

Om 13.00 uur in de wachtkamer van het Bariatrisch centrum. Het was net TVOH (the voice). Als je om 13.00 uur appart naar binnen werd geroepen, dan was je niet in 1 keer door naar (weer) de volgende ronden! Een dame van de groep van 7 dames ging niet door. Haar hebben wij ook nergens meer gezien.
De rest van de groep mocht mee naar het 'groepslokaal'. Onderweg werden al wat felicitaties uitgedeeld, maar het verlossende woord was nog niet gevallen. Na enkele minuten in het 'groeplokaal' te hebben gezeten werd gezegd dat wij door alles gesprekken heen waren. Poeh! Was was fijn om te horen!

Daarna een lange uitleg (die wij al gehad hadden bij de info-ochtend) mochten we terug naar de wachtruimte. Een voor een naar de chirurg, gelukkig mocht ik snel naar binnen. Daar kreeg ik nog meer goed nieuws te horen! Ik was met vlag en wimpel door naar de operatie. Verder geen afwijkingen en mijn 'gespreksleiders' waren het snel met elkaar eens. Ik zou een Gastric Bypass kijken. Natuurlijk wilde ik ook weten waarom? Dit lag aan het feit dat er verschillende familieleden suikerziekte hebben of hadden. Deze operatie kan dit tevens voor(uit)blijven!

Conclussie: Heel blij (en vermoeid) naar huis omdat ik geopereerd ga worden!

En nu?

De eerste 'echte' praktische stap! De huisarts! Vol goede moed richting de huisarts, als er iemand met mij over mijn gezondheid nadenkt is het mijn huisarts wel, toch? Zo, viel dat even tegen. Ze vroeg nog net niet, hoe ik bij dit stomme idee kwam. Ik zal jullie de details bespraren, maar ik was wel uit het veld geslagen. Aan het einde van het gesprek heb ik toch volgehouden en heb ik uiteindelijk een doorverwijzing gekregen. Ik werd doorgestuurd! Poeh, wist niet dat dat bij onze huisarts zo moeilijk kon zijn.

Don't call us, we call you! Was de boodschap. Deze zin komt mij bekend voor! Maar toch werd ik gebeld door het Maxima Medisch Centrum. Het Bariatrisch Centrum. Ja hoor, er zou een vragenlijst mijn kant op komen en of ik begin december naar het ziekenhuis kon komen voor een info-ochtend.

De vragenlijst!

Oh wat heb ik gelachen over deze lijst. Verschillende dezelfde vragen op verschillende wijzen gesteld. Tevens vragen ze in 5 vragen of ik ooit heb gedacht om een einde aan mijn leven te maken. De manier waarop doet in deze veel. Jammer genoeg heb ik de lijsten niet gekopieerd.

Op naar de volgende ronde!

 

Welkom op mijn eigen blog!

Waar het allemaal begonnen is.

32 jaar (bijna 33 jaar) eten en drinken, word ik zoals ik nu ben! Niet minder onzeker dan andere jonge dames.
Mijn naam is Margo en ben woonachtig in het mooie Brabant. Ik denk dat ik door mijn familie en vrienden wordt omschreven als sociaal, weet wat ze wil en is heel (soms te) duidelijk. Mijn sociaal netwerk is voor mij erg belangrijk en voel mij prettig als ik in de omgeving ben van mensen die ik lief heb.
Lijnen komt in mijn 32 jaar zeker voor. Ik weet dat ik te dik ben, maar ik heb zo'n leuk leven! Verschillende pogingen tot afvallen heeft eigenlijk tot niets geleid. Na verschillende mensen gesproken te hebben, heb ik toch besloten om mij eens te verdiepen in een maagverkleinende operatie. Op internet kan je veel zoeken, je komt er niet alleen goede verhalen tegen maar vooral heel veel slechte verhalen. Toch maar eens contact zoeken met mensen in mijn omgeving zijn omgeving. Ervaringsdeskundigen die ik ook nog ken (denk aan oude vrienden, vrienden van vrienden, vrienden van familie en ga zo maar door).
Dat is toch wel allemaal heel positief. De kilo's vliegen eraf. Poeh! Dit wordt op deze manier wel heel aantrekkelijk gemaakt.

Volg mij tijdens mijn moeilijke periode van afvallen dmv een Gastric Bypass en help mij op deze manier mijn obesitas te verwinnen!