zaterdag 26 januari 2013

Het laatste en de eerste keer

In een paar dagen kan er veel gebeuren.
Donderdag heb ik voor het laatst mogen spuiten! Oh dat was een prettig idee.
Ik had spuitvelkjes en soms zelfs blauwe plekken. Dus nu kan ook mijn bovenbeen tot rust komen ;-).
Dag spuit, hopenlijk tot nooit meer....


Hallo eten,
Gisteren heb ik voor het eerst een boterhammetje gegeten! Onder de rooster met wat smeerkaas! Oh dat was lekker. Omdat ik toch zo lekker bezig was heb ik gisteren mijn eerste maaltijd weer gehad. Spinazie met een stukkie vis! Ook weer zo lekker! Heerlijk avond eten! Het ging ook allemaal goed. Het eten moet zo langzaam dat ik een warmhoudt bordje heb. Zodat ik echt op mijn gemak kan eten. Ik heb ook echt zitten genieten. Heerlijk!
Nu is het verder rustig aan opbouwen met eten. Kijken wat mijn maag wel tof vind en wat niet. Ik voorzie zelf weinig problemen. Alleen moet ik echt heel langzaam eten. Das wel echt wennen.....

donderdag 24 januari 2013

13 dagen na de operatie

Weer even een kleine up date, hoe het nu met mij gaat.
Het gaat redelijk. Ik heb wat pijn in mijn linker zij. Ik heb mij laten vertellen dat dit komt omdat ze een spier hebben moeten scheuren om het 'nietmachine' binnen te krijgen (klinkt wel heel raar als ik het zo moet beschrijven).

Maar ik mag nog steeds niet klagen. Afgelopen maandag had ik echt een 'vervelende' dag. Maar ja, ik heb eigenlijk nog geen 'vervelende' dag gehad, sinds ik thuis ben. Dus opnieuw mopper in niet.

Het eten wat ik mag eten, gaat super goed. Ik vind het heerlijk wat ik mag eten, maar ik kijk er ook wel naar uit als ik aan het brood mag beginnen.
Mijn eetpatroon op dit moment:
Ontbijt: een schaaltje yoghurt met wat pudding.
Lunch: een beschuitje met 20+ smeerkaas of leverpastij
Tussendoor: Mijn fruithapje (een smoothie van banaan, aardbei en een mango.
Diner: Kalfspastij (door de blender) met een beschuitje.
In de avond: Weer een schaaltje met yoghurt met pudding.
Officieel mag ik 6 x eten op een dag, maar ik ben niet heel vroeg uit bed. Dus die 'misbruik' ik dan ook niet.

Een schaaltje is ongeveer 150 ml. Dus heel veel is het niet. Meestal krijg ik het goed op. Heerlijk. Nu besef ik pas hoe lekker eten is. En echt spectaculair is het nog niet, dus het wordt alleen maar beter :-).

Vorige week zondag had mama een schnitzel, natuurlijk moet ik die even proeven. Hij bleef binnen maar echt een groot succes was het niet. Jammer, toch iets te snel van het goede. Dus nog maar even afwachten met andere dingen. Zoals ik al schreef, brood. Het weekend mag ik het proberen! Zo'n zin in. Dus hopen dat mijn maag het ook prima vind ;-).

Qua medicijnen wordt het ook langzaam minder. Vandaag ga ik voor de laatste keer spuiten. Dat vind ik ook een fijn idee! Nog 1 x en dan ben ik van het spuiten af. Nu de sexy lingerie nog, maar die staat op mijn lijstje als ik bij de verpleegkundige mag komen. jonge wat een kriem die dingen......

donderdag 17 januari 2013

Lieve mensen om mij heen!


‘Ziek’ zijn is niet leuk, nu zit er in mijn geval 1 groot voordeel aan. Ik ben omringt met een ontzettend lieve familie-, vrienden- en kennissenkring. Er zijn zoveel mensen die aan mij denken! Dat het mij ontroerd.

Ook van mensen waarvan ik het niet had verwacht (altijd gevaarlijk, iets verwachten…)! Zo ontzettend leuk allemaal. Ik ben er een foto bijgevoegd om jullie mee te laten genieten.


Vandaag kreeg ik wel een hele leuk kaart binnen. Mir, nogmaals dank je wel! Natuurlijk heb ik deze ook toegevoegd. 
Iedereen bedankt! 

dinsdag 15 januari 2013

Wat hebben ze nu precies gedaan!


















Zoals het plaatje links aangeeft, dat is de 'normale' maag met twaalfvingerige darm die uitloopt in de dunne darm. Het eten komt bij het eerste pijltje binnen in de maag en vervolgt dan zijn gang via de pijltjes. 

Bij bij hebben ze plaatje rechts 'gemaakt'. Ze hebben een klein gedeelte van de maag los gemaakt van de grote maag. De kleine maag hebben ze vast gemaakt aan de dunne darm en later komt die samen met de twaalfvingerige darm om samen 'naar buiten' te gaan. Je kan ook in plaatje 2 de pijltjes zien hoe het eten nu door mijn lijf gaat. Het eten komt niet meer in de grote maag, maar loop via de dunnen darm meteen weg. 
Hopelijk is het voor iedereen een beetje duidelijk! Zo niet, kunnen jullie altijd vragen stellen. 

4 dagen later....

Ja ik leef nog! Zie je wel, toch familie van het onkruid. ik weet niet of ik alles in 1x kan typen maar ik ga jullie in ieder geval vertellen dat het goed gaat. Ik ben nu al zo trots op mijzelf. Maar ik zal jullie deel uit laten maken van mijn afgelopen dagen!

Vrijdag, DE dag. Heel relaxed naar het ziekenhuis gereden met mama, nergens last van. Totdat stoere Margo de afdeling op kwam lopen. Daar apart gezet voor een laatste opname gesprek.Ja hoor, daar komen de waterlanders. Net zoals onmacht, overmacht en boosheid worden echte zenuwen en spanningen ook waterlanders. En ik heb vrij dag hele waterpartijen gecreeerd.
Na het gesprek rusig op mijn kamer zitten en wacht tot het 13.45 uur is. Beetje rustig geworden van al het gedoe. Komt er een zuster om 12.30 uur mijn kamer binnen 'rennen': "Mevrouw Scheuermann de OK heeft gebeld, ze wachten al op u"! Oei, gaf geven, omkleden in een 'schattig'blauw euh doekje wat door moet gaan voor een hemd en ontzettende sexy lingerie (lees: witte kousen tot in de lies tegen trombose). Nou in bed en daar ging ik. Ik werd ook meteen mee genomen en naar de OK gebracht, natuurlijk samen met mijn waterlanders. Die hebben wij tot aan de OK niet alleen gelaten.

Het eerste wat ik mijn herrinner is dat ik op mijn kamer al terug ben, en dat ik ontzettend moet plassen. Dus bellen, komt een verpleegkundige mij helpen. Ja zitten? Hoe moest dat ook al weer? Hij mij geholpen, wordt ik overspoeld door een ontzettende golf van misselijkheid. En daar zit je dan op je bed, niet in staat om op te staan en je moet plassen! Ik heb een verpleegkundige nog nooit zo hard zien lopen om een postoel te halen. Maar alles was nog droog en ik zou daaran gewoon terug in bed kunnen, maar..... Van mijn favo verpleegkundige (ik was toen nog onder invloed, dus het is geen eerlijk oordeel) moest ik min 10 min op de bed rand blijven zitten om verdere misselijkheid voor te blijven. Oh wat duren die 10 min lang. Ik zat gewoon zittend te slapen, maar ik zat wel. Hij kwam naar een aantal min kijken hoe het ging. Toen vond hij mij zo zielig omdat ik zat te slapen, dat ik mocht gaan liggen. Oh goddank! Daarna ging ik telkens beter. Aangezien ik ook nog spacekousen (zijn: een soort kussenkousen die zich om je been, opblazen en de lucht er weer uitlaten. Dit been voor been. Met een lekker hard werkend motortje aan het uiteinde van mijn bed) aan had, kon ik niet alleen uit bed. De conclussie van dit was dat ik elke 2 uur kon bellen omdat ik moest plassen. Hoezo irritant?

Zaterdag ging het al stukken beter, van mijn spacekousen had ik afscheid genomen! Dus ik kon alleen uit bed. Samen met Henk. Henk heeft mij overal bijgestaan. Hij hield mijn infuus vast, en niet veel minder belangrijk mijn morfinepomp! Hij stond mij bij als ik moest plassen en stond altijd naast mij bed! Oh zonder Henk was dit mij niet gelukt! Bedankt Henk!
Zaterdagavond ging het mis. Mijn infuus was 'vastgelopen'. Geen idee hoe dit in vaktermen heet! Conslussie er liep niets meer door. Ik had al aangegeven dat ik super beroerd was geworden, maar wij waten niet zo slim om naar de doorloop van mijn infuus te kijken. Er kwam niets meer in mijn lijf terrecht. En als je niets mag eten laat staan drinken dan is dat toch wel heel belangrijk! De verpleeging is bijna 3 uur met mij bezig geweest. In eerste instantie om een nieuwe infuus te prikken (ik had hier voor de OK al 2 blauwe plekken van). Daarna om alles weer goed aan te sluiten, en toen wilde mijn morfinepomp niet meer dicht. Die moet opslot anders mag/kan je beze niet gebruiken (he wat jammer nou!). Om 22.30 uur kon ik eindelijk gaan slapen! Kei kapot van al het gedoe rond mijn bed.

Zondag stukken beter en eindelijk mocht ik mijn eerste glas water drinken! Daarna een koppie thee. En om 12,00 uur mocht ik voor het eerst iets eten. Een bakje met yogurt en pudding. Oh heerlijk! Daarna zag ik de voedingsassistenten maar al te graag komen. Daarna was het een beschuitje met 20 + smeerkaas. Maandag, weer heerlijk een puddingkje. Daarna...... Naar huis!

woensdag 9 januari 2013

Klaar met werken

Dinsdag naar het ziekenhuis geweest, voor een fittest. Ik had vooraf de grootste lol, ik ken natuurlijk de fittest vanuit justitie! hahaha de shuttelrun, zie je het al voor je? Al die dikke mensen richting de piepjes! Ik vond hem zelf erg grappig. Maar het was gewoon lopen en krachttesten! Helemaal prima en opnieuw met vlag en wimpel door.

Vandaag mijn laatste dag gewerkt. Het komt nu echt heel snel dichtbij!
Ik merk aan mij zelf dat ik emotioneel ben. Nu ben ik al een emomuts (en dat is echt waar!), maar vandaag heb ik zo'n raar emotioneelgevoel.
Voorbeeldje, mijn lieve collega's hadden een kaartje voor mij geschreven, ik heb het maar half gelezen (sorry dames). Thuis kon ik het pas goed lezen. de tranen stonden in mijn ogen.
Daarna in de auto weer reuze rustig geworden. Net belt mijn dinnetje en dan is het net of het nog weken duurt, maar dat is toch echt niet!


zondag 6 januari 2013

Vandaag zondag 6 januari 2013


Vandaag heb ik al verschillende dagen (met dieëten en medicijnen) achter de rug.
Mijn dag ziet er voortaan iets anders uit. Buiten het feit dat ik mij nu wel 'mag' druk maken over de operatie. Moet ik mij ook druk maken over het feit dat er verschillende medicijnen niet samen mogen! Sommige niet met eten en andere op tijd en plaats (oke plaats minder) :-). zucht.. Wat een gedoe! Daarnaast mag ik maar 3 x per dagen eten, modifast! Altijd lekker ;-(.

Conclussie: goed beroerd!

Daarnaast moet ik de komende operatie gaan verwerken! Klinkt raar maar ik had echt al dingen in mijn hoofd zitten. 1 gezellig etentje met al mijn dinnetjes om het nu echt te sluiten! Andere stomme kleine dingen: muziek op mijn tablet zetten, nieuwe telefoon leren kennen, achter eboeken aan voor op mijn tablet en een blog schrijven (wat ik dus nu ook snel gedaan heb) ect ect. Daar had ik dus 3 maanden voor. Maar ja, nu in 1 week alles regelen!
Ik had toch nog niets te doen...........

HET telefoontje


Tijdens voorgaande tijd heb ik meegekregen dat ik mij nog niet druk moest maken! Er was een wachtlijst van 2,5 - 3 maanden! Oh, nergens druk om maken! Dat kan ik wel met zo'n waachtlijst! Want het is eerst Carnaval!

Woensdag 2 januari 2013. Een gezellige dag in Den Haag, voorstelling Soul Sister. In de ochtend word ik gebeld door de casemanager. Er was een plekkie vrij gekomen.
mijn gedachte: oei oei daar gaat mijn carnaval! Ik wil best thuisblijven met carnaval, maar wel THUIS en niet in het ziekenhuis (toch nog maar eens langs die psycholoog).
Euh ja was mijn reactie. Casemangers: "volgende week vrijdag is een plekje vrij, en aangezien bij jou allen uitslagen goed zijn en jij verder nergens 'last' van hebt. Ben jij de persoon boven aan de lijst".
oh schrik! Oh en hoe moet dat dan? Medicijnen? Dieet? Werk? Oh werk, das wel heel snel?En weer met beide voeten op de grond.
Ik: "euh ja hoor is goed! hoe moet dat dan met medicijnen ed"? Er waren geen problemen  ik kon donderdag gewoon beginnen met medicijnen, dieeten en voorbereiden.
Na verschillende uren gestuiterd te hebben in de auto (gelukkig zou mama rijden) en een super gezellige dag. Afgesloten met verschillende lekkere dingen. Appeltaart met slagroom! Afsluitend met een heerlijk etentje met wat wijntjes in de regio!

Dag eten, alcohol en alle lekkere dingetjes....

KOM MAAR OP DIEET!

Gesprekken in het ziekenhuis


De info-ochtend heeft plaats gevonden. Een ochtend met een gezellige groep dikke dames, luisteren naar casemanagers en een van de artsen.

Woensdag 19 december 2012 ben ik naar het ziekenhuis geweest. Heel de dag om gesprekken te voeren. We beginnen een hele ochtend met gesprekken. Eerst naar de medische psycholoog. Daar heb ik mij wel echt zorgen om gemaakt! Maar het viel reuze mee. Eerlijk en ook wel gezellig met de psycholoog! Na een half uurtje gekletst te hebben mocht ik een route (zo werken ze in het ziekenhuis) verder.
Op naar de dietiste. Omdat ik zo direct was bij de psycholoog, was ik heel snel klaar. Dan moet je toch ergens je half uurtje inhalen. Dus een half uur met de gezellige groep van de info-ochtend zitten wachten. Daar heb ik mij toch wel moeten verantwoorden. Hele verhalen vertellen over het eten, om honger van te krijgen :-).
Volgende gesprek, de fysiotherapeut. Strenge dame die ook van alles wilde weten. Zucht, als het nu andere vragen waren dan haar voorgangers. Op naar de fietstest! Ik dames al zien terug komen van deze test (tijdens mijn extra half uur in de wachtkamer). Ik had een of andere vette beproeving verwacht. Ach een simpelen test op een fiets, met elke min een verhoging van het niveau. Prima te doen, daar kwam ook de strenge fysiotherapeut om de hoek kijken, ze stond mij aan te moedingen alsof haar leven er vanaf hing! Wel erg leuk, dit zijn de mensen waar ik graag mee werken!
Even bijkomen in de waachtruimte en op naar de casemanager!
Een lieve dame (tevens ervaringsdeskundige), en weet dus waar ze het over heeft. Vragen? euh nee? Nou ja... Eentje. Ik heb gehoord over veel haaruitval, kunt u mij daar meer over vertellen?
Ja dat kon ze. Bij de helft van de patienten komt ernstig haaruitval voor. Als tip meegekregen, zinc slikken! Dus ook maar opschrijven! Dat was het. Nu gaan lunchen in de kantine.

Die kantine straalt ook een en al gezelligheid uit, ze zijn daar aan het verbouwen en alles is oud! Maar goed, toch gezellig gezeten met alle 'dikke' dames en heren.

Om 13.00 uur in de wachtkamer van het Bariatrisch centrum. Het was net TVOH (the voice). Als je om 13.00 uur appart naar binnen werd geroepen, dan was je niet in 1 keer door naar (weer) de volgende ronden! Een dame van de groep van 7 dames ging niet door. Haar hebben wij ook nergens meer gezien.
De rest van de groep mocht mee naar het 'groepslokaal'. Onderweg werden al wat felicitaties uitgedeeld, maar het verlossende woord was nog niet gevallen. Na enkele minuten in het 'groeplokaal' te hebben gezeten werd gezegd dat wij door alles gesprekken heen waren. Poeh! Was was fijn om te horen!

Daarna een lange uitleg (die wij al gehad hadden bij de info-ochtend) mochten we terug naar de wachtruimte. Een voor een naar de chirurg, gelukkig mocht ik snel naar binnen. Daar kreeg ik nog meer goed nieuws te horen! Ik was met vlag en wimpel door naar de operatie. Verder geen afwijkingen en mijn 'gespreksleiders' waren het snel met elkaar eens. Ik zou een Gastric Bypass kijken. Natuurlijk wilde ik ook weten waarom? Dit lag aan het feit dat er verschillende familieleden suikerziekte hebben of hadden. Deze operatie kan dit tevens voor(uit)blijven!

Conclussie: Heel blij (en vermoeid) naar huis omdat ik geopereerd ga worden!

En nu?


De eerste 'echte' praktische stap! De huisarts! Vol goede moed richting de huisarts, als er iemand met mij over mijn gezondheid nadenkt is het mijn huisarts wel, toch? Zo, viel dat even tegen. Ze vroeg nog net niet, hoe ik bij dit stomme idee kwam. Ik zal jullie de details bespraren, maar ik was wel uit het veld geslagen. Aan het einde van het gesprek heb ik toch volgehouden en heb ik uiteindelijk een doorverwijzing gekregen. Ik werd doorgestuurd! Poeh, wist niet dat dat bij onze huisarts zo moeilijk kon zijn.
Don't call us, we call you! Was de boodschap. Deze zin komt mij bekend voor! Maar toch werd ik gebeld door het Maxima Medisch Centrum. Het Bariatrisch Centrum. Ja hoor, er zou een vragenlijst mijn kant op komen en of ik begin december naar het ziekenhuis kon komen voor een info-ochtend.
De vragenlijst!
Oh wat heb ik gelachen over deze lijst. Verschillende dezelfde vragen op verschillende wijzen gesteld. Tevens vragen ze in 5 vragen of ik ooit heb gedacht om een einde aan mijn leven te maken. De manier waarop doet in deze veel. Jammer genoeg heb ik de lijsten niet gekopieerd.
Op naar de volgende ronde!

 

Welkom op mijn eigen blog!


Waar het allemaal begonnen is.


32 jaar (bijna 33 jaar) eten en drinken, word ik zoals ik nu ben! Niet minder onzeker dan andere jonge dames.
Mijn naam is Margo en ben woonachtig in het mooie Brabant. Ik denk dat ik door mijn familie en vrienden wordt omschreven als sociaal, weet wat ze wil en is heel (soms te) duidelijk. Mijn sociaal netwerk is voor mij erg belangrijk en voel mij prettig als ik in de omgeving ben van mensen die ik lief heb.
Lijnen komt in mijn 32 jaar zeker voor. Ik weet dat ik te dik ben, maar ik heb zo'n leuk leven! Verschillende pogingen tot afvallen heeft eigenlijk tot niets geleid. Na verschillende mensen gesproken te hebben, heb ik toch besloten om mij eens te verdiepen in een maagverkleinende operatie. Op internet kan je veel zoeken, je komt er niet alleen goede verhalen tegen maar vooral heel veel slechte verhalen. Toch maar eens contact zoeken met mensen in mijn omgeving zijn omgeving. Ervaringsdeskundigen die ik ook nog ken (denk aan oude vrienden, vrienden van vrienden, vrienden van familie en ga zo maar door).
Dat is toch wel allemaal heel positief. De kilo's vliegen eraf. Poeh! Dit wordt op deze manier wel heel aantrekkelijk gemaakt.

Volg mij tijdens mijn moeilijke periode van afvallen dmv een Gastric Bypass en help mij op deze manier mijn obesitas te verwinnen!