dinsdag 15 januari 2013

4 dagen later....

Ja ik leef nog! Zie je wel, toch familie van het onkruid. ik weet niet of ik alles in 1x kan typen maar ik ga jullie in ieder geval vertellen dat het goed gaat. Ik ben nu al zo trots op mijzelf. Maar ik zal jullie deel uit laten maken van mijn afgelopen dagen!

Vrijdag, DE dag. Heel relaxed naar het ziekenhuis gereden met mama, nergens last van. Totdat stoere Margo de afdeling op kwam lopen. Daar apart gezet voor een laatste opname gesprek.Ja hoor, daar komen de waterlanders. Net zoals onmacht, overmacht en boosheid worden echte zenuwen en spanningen ook waterlanders. En ik heb vrij dag hele waterpartijen gecreeerd.
Na het gesprek rusig op mijn kamer zitten en wacht tot het 13.45 uur is. Beetje rustig geworden van al het gedoe. Komt er een zuster om 12.30 uur mijn kamer binnen 'rennen': "Mevrouw Scheuermann de OK heeft gebeld, ze wachten al op u"! Oei, gaf geven, omkleden in een 'schattig'blauw euh doekje wat door moet gaan voor een hemd en ontzettende sexy lingerie (lees: witte kousen tot in de lies tegen trombose). Nou in bed en daar ging ik. Ik werd ook meteen mee genomen en naar de OK gebracht, natuurlijk samen met mijn waterlanders. Die hebben wij tot aan de OK niet alleen gelaten.

Het eerste wat ik mijn herrinner is dat ik op mijn kamer al terug ben, en dat ik ontzettend moet plassen. Dus bellen, komt een verpleegkundige mij helpen. Ja zitten? Hoe moest dat ook al weer? Hij mij geholpen, wordt ik overspoeld door een ontzettende golf van misselijkheid. En daar zit je dan op je bed, niet in staat om op te staan en je moet plassen! Ik heb een verpleegkundige nog nooit zo hard zien lopen om een postoel te halen. Maar alles was nog droog en ik zou daaran gewoon terug in bed kunnen, maar..... Van mijn favo verpleegkundige (ik was toen nog onder invloed, dus het is geen eerlijk oordeel) moest ik min 10 min op de bed rand blijven zitten om verdere misselijkheid voor te blijven. Oh wat duren die 10 min lang. Ik zat gewoon zittend te slapen, maar ik zat wel. Hij kwam naar een aantal min kijken hoe het ging. Toen vond hij mij zo zielig omdat ik zat te slapen, dat ik mocht gaan liggen. Oh goddank! Daarna ging ik telkens beter. Aangezien ik ook nog spacekousen (zijn: een soort kussenkousen die zich om je been, opblazen en de lucht er weer uitlaten. Dit been voor been. Met een lekker hard werkend motortje aan het uiteinde van mijn bed) aan had, kon ik niet alleen uit bed. De conclussie van dit was dat ik elke 2 uur kon bellen omdat ik moest plassen. Hoezo irritant?

Zaterdag ging het al stukken beter, van mijn spacekousen had ik afscheid genomen! Dus ik kon alleen uit bed. Samen met Henk. Henk heeft mij overal bijgestaan. Hij hield mijn infuus vast, en niet veel minder belangrijk mijn morfinepomp! Hij stond mij bij als ik moest plassen en stond altijd naast mij bed! Oh zonder Henk was dit mij niet gelukt! Bedankt Henk!
Zaterdagavond ging het mis. Mijn infuus was 'vastgelopen'. Geen idee hoe dit in vaktermen heet! Conslussie er liep niets meer door. Ik had al aangegeven dat ik super beroerd was geworden, maar wij waten niet zo slim om naar de doorloop van mijn infuus te kijken. Er kwam niets meer in mijn lijf terrecht. En als je niets mag eten laat staan drinken dan is dat toch wel heel belangrijk! De verpleeging is bijna 3 uur met mij bezig geweest. In eerste instantie om een nieuwe infuus te prikken (ik had hier voor de OK al 2 blauwe plekken van). Daarna om alles weer goed aan te sluiten, en toen wilde mijn morfinepomp niet meer dicht. Die moet opslot anders mag/kan je beze niet gebruiken (he wat jammer nou!). Om 22.30 uur kon ik eindelijk gaan slapen! Kei kapot van al het gedoe rond mijn bed.

Zondag stukken beter en eindelijk mocht ik mijn eerste glas water drinken! Daarna een koppie thee. En om 12,00 uur mocht ik voor het eerst iets eten. Een bakje met yogurt en pudding. Oh heerlijk! Daarna zag ik de voedingsassistenten maar al te graag komen. Daarna was het een beschuitje met 20 + smeerkaas. Maandag, weer heerlijk een puddingkje. Daarna...... Naar huis!

1 opmerking:

  1. Gelukkig deze stap is gezet en nu op naar de velen die zullen volgen,en ja dat zal best af en toe tegen vallen maaaaar je weet waar je het voor doet toch?
    en dat je weer zo snel thuis was komt omdat ze daar in het MMC ook wel zagen dat je vooruit wilt,dus meid,geniet effe van het feit dat je nu lekker verzorgd mag worden,fijn he onder moeders vleugels,hihi
    dikke knuf xxx

    BeantwoordenVerwijderen